Jarosław Iwaszkiewicz - Czerwone tarcze

Książę Henryk Sandomierski, syn Bolesława Krzywoustego wyrusza w podróż przez Europę. Zostawia za sobą rozbitą na dzielnice Polskę targaną konfliktami między pomniejszymi możnymi i władcami rządnymi zwiększenia swoich wpływów. Podczas wędrówki odwiedza przepełnione cichym dostojeństwem klasztory, tętniące życiem zamki i stojący na skraju żałoby dwór cesarski. Udaje się również do Rzymu, do Palermo, a stamtąd – do Ziemi Świętej, gdzie ramię w ramię walczy z templariuszami, a nawet przyjmuje połowiczne święcenia zakonne. Przez lata i kilometry drogi bezustannie towarzyszy mu wizja korony i tego, co symbolizuje – Polski scalonej w silny, suwerenny organizm państwowy rządzony żelazną, ale sprawiedliwą ręką jednego władcy.
Kiedy książę wraca do Sandomierza, ma już ułożony plan działania i mimo trudności stara się wcielać go w życie. Czy Henryk posiada wystarczającą charyzmę, by żelazną ręką ująć ster władzy? Czy potrafi zdobyć się na okrucieństwo i bezwzględność, na powielenie bratobójczych zbrodni? Jakie są powinności władcy i gdzie leży racja stanu? Na podstawie wewnętrznych zmagań bohatera Iwaszkiewicz formułuje tezę, że o biegu historii decyduje człowiek i nawet najważniejsze decyzje na szczeblu państwowym mają podłoże psychologiczne.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.