Heddi Goodrich - Amerykanka we Włoszech

ZOBACZYĆ NEAPOL I ...CHCIEĆ ŻYĆ !

POLECAM – NOWOŚĆ !!! 

Książka ukazała się 30 września nakładem Zysk i S-ka Wydawnictwo

Zawsze, gdy widzę powieść, której akcja rozgrywa się w słonecznej Italii, oczy mi błyszczą i ostrzę sobie czytelnicze pazury 

Niestety, nieraz okazuje się, że szumnie zapowiadana i reklamowana proza to zwykłe popłuczyny albo gniot.

Na szczęście w przypadku „Amerykanki we Włoszech” jest inaczej. Jeżeli polubiliście tetralogię Eleny Ferrante „Genialna przyjaciółka” to opowieść Heddi Goodrich także powinna Wam się spodobać.

Podobny jest klimat i styl, jednak tu Neapol nie jest tak groźny, raczej barwny, pełen niespodzianek i tajemnic, ale jednocześnie ukazany realistycznie.

Narratorką i główną bohaterką jest nastoletnia Frida.

Przyjeżdża ona ze Stanów Zjednoczonych do Włoch na roczną wymianę młodzieżową, w ramach której ma chodzić do jednego z liceów, mieszkać z włoską rodziną i chłonąć miejscową kulturę.

Dziewczyna trafia do domu Anity, która mieszka Castellammare pod Nepolem.

Samotnie wychowuje ona dwóch synów i córkę. Jest kobietą energiczną, bardzo emocjonalną, żywiołową i spontaniczną.

Jednocześnie w jej domu obowiązują pewne zasady, które młodej Amerykance początkowo wydają się zaskakujące i dziwaczne.

Anita bardzo przypomina słynną ciotkę z powieści „Zakłamane życie dorosłych” Ferrante.

Jest równie uparta, niezależna, nie przejmuje się opinią innych. Jeżeli kocha – to do utraty tchu, jeżeli nienawidzi – to też z całego serca.

Pełna sprzeczności „przyszywana włoska mama” staje się dla Fridy kimś wyjątkowym. Wspiera ją, otacza troską, dzieli się doświadczeniami i w niczym nie przypomina prawdziwej matki.

Życie nastolatki nabiera barw, gdy poznaje ona starszego o kilka lat, tajemniczego chłopaka. Raffaele ma w okolicy opinię hulaki, awanturnika, podrywacza, a chodzą nawet słuchy, że współpracuje z mafią.

Czy to prawda? Czy tylko przypięta łatka?

Żeby poznać odpowiedź na te pytania, trzeba doczytać książkę do końca – a finał zaskakuje.

Czytało mi się tę powieść szybko, z przyjemnością i emocjami, gdyż niesamowicie wciągają in perypetie Fridy, i Anity, i drugoplanowych bohaterów.

Wraz z narratorką wędrujemy klimatycznymi uliczkami Castellammare i Neapolu, trafiamy do różnych dzielnic i miejsc, które raz okazują się urokliwe, innym razem straszą zaniedbaniem i złą opinią.

Autorka bardzo plastycznie opisała włoskie realia, które poznała, studiując w Neapolu. Jej pobyt pod włoskim niebem na pewno okazał się inspiracją do napisania tej powieści, ale nie jest to proza autobiograficzna, lecz literacka fikcja.

Mimo iż opisane wydarzenia są wytworem wyobraźni, śledzi się je z zapartym tchem, gdyż akcja jest nieprzewidywalna, a kreacje bohaterów dopracowane i wyraziste.

Rewelacyjnie ukazane są też wewnętrzne przeżycia postaci, które często bardzo się różnią.

Kolejny plus to synestezyjne opisy, które przewijają się przez całą książkę.

Nie radzę czytać jej z pustym żołądkiem, bo fragmenty, w których szykowane, serwowane i jedzone są potrawy działają wyjątkowo pobudzająca na zmysły (nawet jeżeli to proste, domowe, niewyszukane dania).

Całość napisana jest barwnie, dynamicznie, z dbałością o szczegóły i realia.

POLECAM Z CZYSTYM SUMIENIEM !!!

Beata Igielska